‘De nacht dat de bovengrens omlaag kwam, of eigenlijk: omhoog’

In ‘De nacht dat de bovengrens omlaag kwam, of eigenlijk omhoog’ steeg het Normaal Amsterdams Peil in luttele uren tientallen meters. De auteur waagt zich hier met gepast realiteitsbesef aan wat sommigen als pure science fiction mogen betitelen, maar dat hangt heus nog.
In ieder geval werd geen vluchteling noordelijk van Roermond – naar met nu officieel zegt: bij gebrek aan opvangcapaciteit, maar naar men elkaar in het dialect toefluistert: vooral vanwege de uit ruime ervaring gebleken geringe kans op culturele integratie – tijdig toegang gegund tot de zuidelijk gelegen plateaus, toen de voorspelde opwarming van de aarde hem toch nog heel onverwacht en hals over kop hogerop joeg richting Zuiden. Hoe hen tijdig tegen te houden, daarmee was op Europese schaal inmiddels – vanwege onze buitengrenzen – geniepig veel ervaring opgedaan, bijzonder pragmatisch en adequaat. Solidariteit en aardig zijn, dat zijn idealen die op zo’ n moment even aan kant moeten, al is het maar tijdelijk, langer hoeft ook niet. En op nationale solidariteit viel vanuit de voormalige wingewesten sowieso niet te rekenen, dat werd opeens overduidelijk.
Met recht kan voortaan gezongen worden dat ‘heel Holland Limburgs lult‘, hoewel het hele begrip Hollands natuurlijk wel in onbruik raakt, soms met een nauwelijks verholen genoegen. Een dagje strand, dat lukt nu met gemak al vanaf Heerlen op de fiets. Waren die Limburgers niet voordien al massaal van hun geloof gevallen, dan was nu eindelijk de hele boel vrolijk en onbekommerd rooms, bevrijd in ieder geval van dat zurig-vileine Utrechts-Groningse katholieke episcopaat.
Aansluiting bij de Bondsrepubliek als ‘Neues Westen‘ ligt nu wel politiek voor het grijpen, maar de daaraan voorafgaande eenwording met Vlaanderen juist weer niet: daar ligt te weinig meer van droog. En om nu de nieuwe verzorgers te worden van het Duitse strand en ze hier maar kuilen te laten graven in de löss: ‘Sie sind hier jefällichst nicht in Sjeveningen, ja!
Wel viert Wilders’ zuidelijke aanhang nu zo mogelijk nog vaker en uitbundiger zijn volkstümliche feesten en geniet van zijn zonder veel inspanning herwonnen hegemonie, hoewel: bij tijd en wijlen treuren ze nog wel om de niet tijdig huiswaarts gekeerde blonde leider. Maar wees realistisch, dat had hem – bij wat we nu weten – natuurlijk ook niet gered, daar in het nu verzopen land van Venlo.

Terug naar het publicatie overzicht