‘De oranjes uitgeteld’

In ‘De oranjes uitgeteld’ pleit de auteur zowaar voor een volkspetitie. Nee, niet uit republikeinse motieven, integendeel: juist ter bevrijding van Maxima. Waar het alle andere Nederlandse vrouwen gegund wordt, hun huwelijk aan de kapstok te hangen zodra hun inborst hen dat ingeeft, vreest hij dat deze ‘hakken haar daar nooit naartoe zullen brengen’, simpelweg omdat de prijs voor haar nu te hoog is.
Als – zo redeneert de auteur – de empirische verklaring voor de gerezen populariteit van echtscheidingen hem niet zit in de – ooit door tweede generatiefeministen aangevoerde – door vrouwenachterstelling ingegeven foute partnerkeuze, maar in de banale praktische beschikbaarheid van tweede woningen, wettelijk afgedwongen inkomens- en vermogensdeling en de nabijheid van de echtscheidingswinkel IKEA, welke garanties heeft Hare Majesteit nu na zo’n keuze? Ze zal toch niet heus gevangen zitten, daar?
Om zijn rechtsvaardigheidsnood te pareren stelt de auteur een oranjepetitie voor: gaan we na een eventuele echtscheiding door met hem of met haar? Het speelt weliswaar nog niet, maar juist om voor haar alle opties mogelijk te maken, zou een bevrijdend antwoord op die vraag nu al wel passen, toch? De auteur overweegt om de optie voor een koninkrijk Argentinië-Nederland in een tweede deel van zijn pleidooi verder uit te werken.
Daar brengen ons haar hakken heen’.

Terug naar het publicatie overzicht