Het was de hoogleraar Jan Thurlings van wie uw auteur in zijn eerstejaarscolleges leerde dat als je een verschijnsel op meer dan één dimensie kunt categoriseren (bij voorbeeld zowel wit/zwart als koud/warm), het verstandig is om die dimensies te kruistabelleren en zo te checken of je alle varianten van dat verschijnsel wel onder ogen hebt. Dat inzicht resulteerde later in de vraag van uw auteur of, als er een voorgeborgte is bij de hemel in de vorm van het vagevuur, er niet ook zo’n voorgeborgte bestaat bij de hel?!
Zo ja, dan moet de existentie daarvan wel vertrouwelijk zijn, hoogst geheim. Het staat immers niet vermeld in de katechismus die uw auteur in de vorm van voorgegeven vragen en bijbehorende standaardantwoorden uit het hoofd moest leren bij de godsdienstlessen eind lagere school. En als dat helse voorgeborgte geheim is, moet daarvoor ook redenen zijn. We gaan heel voorzichtig uit op onderzoek in de betegelde gang naar de hemelpoort die – zoals we eerder al zagen – aan de overkant ligt van de poort van de hel, op het hemelse plein.
Kale engelen in lange leren jassen
In ‘De tegenhanger van het vagevuur’ draalt de auteur halverwege de hem intussen vertrouwde, getegelde gang naar de hemelpoort. Hier, zo weet hij intussen, is de ingang van het vagevuur. Het is dit keer de overkant echter waar zijn aandacht naar uitgaat: daar hangt dikke mist. Of staan daar rookkanonnen? Wat moet daar nodig aan het oog van voorbijgangers worden onttrokken? Daarvan wil de auteur straks verslag doen.
Dichterbij sluipend, buiten het oog van camera’s en van kale engelen in lange leren jassen, ziet hij figuren met ‘OD’-geletterde stola’s gehaast in- en uitglippen, mensen van Opus Dei, Het Werk dus. Sommigen meent hij te herkennen van eerder, bij de hemelpoort.
Van omkoopbare ingewijden hoort hij op fluistertoon dat hier mogelijk het Refugium huist, een instelling waarvan zelfs de Heiligste Leiding ginds geen weet schijnt te hebben, net zo min als sommige pausen. Met een speciale katholieke ‘compassie-pas’, verkregen via het Vaticaan, kunnen eeuwig verdoemden hier – in principe steeds weer tijdelijk – hun akelige definitieve lot voor zich uit schuiven, uitstellen.
Cruciale lacunes in de persoonsdossiers van Sint Petrus
Vermoedelijk is het een echte A++ locatie, waar een overwegend academisch opgeleide elite van ervaren criminelen tegen betaling verpoost in een soort toeristische enclave naar het ressortmodel van de bounty eilanden. Helemaal veilig zijn de bewoners er echter niet: listige engelen hebben digitale kopieën aangelegd van cruciale delen van de persoonsdossiers die Sint Petrus aanleiding zouden kunnen geven tot het definitief weigeren van Hemelse verblijfsvergunningen. Die problematische archiefdelen zijn vervolgens uit de persoonsdossiers verwijderd maar kunnen ten allen tijde weer worden geactiveerd. Daar wordt voortdurend mee gedreigd en de lijntjes zijn kort naar uitvoerende engelen bij het bureau van Petrus. Al met al gaan hier dan ook met enorme omloopsnelheid in een tact van miliseconden immense bedragen om voor uit- en omkoop. Er is intensief dataverkeer met de city beneden.
Hemelse aandelen in een geheimgehouden Refugium
Satan schijnt een en ander oogluikend toe te laten, hoewel het uiteraard leidt tot een oververtegenwoordiging van geringvermogenden bij zijn hoofdvestiging. Zijn medewerkers zouden het Refugium zelfs hebben gehackt. Een van zijn woordvoerders (de auteur schijnt intussen toch gespot of verraden) ontkent spontaan dat zijn libidineuze Baas aandelen in dat Refugium zou hebben of er andere prettige voordelen uit zou halen, maar ook dat bericht zou fake-news kunnen zijn. Als het wel klopt, dan moeten zijn afgedwongen intieme uitstapjes met aantrekkelijke Refugionaten in het grootste geniep plaatsvinden. Eventuele aandelen heeft hij ‘vast’ in beheer gegeven bij een groep klerikale vertrouwelingen, naaste duivelse familie. ‘Met het praktische principe zoals dat nu loopt, inclusief de klantensegmentering en het terugverdien-effect kan de gehoornde Baas goed leven: de business is hier, wat de gestaarte bokkenkant betreft, best wel eeuwigheids-proof’.
Vaticaners houden zich desgevraagd van de domme, sommige ontkennen zelfs het bestaan van de hel; de Paus zelf schijnt al helemaal nergens een actieve herinnering aan te hebben.
(apr2016)