’Familiediner afgezegd’ is een poging om de huisvrede dichterbij te brengen. Het handelt dus over oorlog, zij het kleinschalig. Eerst nog worden zulke intieme schermutselingen alleen vermoed of opgemerkt bij kennissen of buren die ons niet zo na staan. Daar kun je dan stiekem amusement aan ontlenen: Schadenfreude. Vroeg of laat komt het ook heel dichtbij. Dat is wel zo verdrietig. Uiteindelijk komt het alleen niet voor bij diegenen van wie we ook niet zoveel weten. Daar word je dan mogelijk cynisch van. Resteren de gelukkigen die er volstrekt verschoond van blijven of wier ‘public relations’ die indruk blijven wekken. Dat maakt dan wel jaloers, al dan niet terecht. Of dus ook weer cynisch.
Hoezo er geen grootschalige natuurrampen, economische crises of verwoede grensgeschillen nodig zijn, om toch met elkaar in een soort van oorlog te raken, dat kunnen alleen psychologen uitleggen. Waarbij maar weer eens duidelijk wordt, dat wie het zegt te snappen, er niet per se zelf van verschoond weet te blijven. Net als bij grote oorlogen.
De auteur treedt liever niet in details, noemt al helemaal geen levendige voorbeelden; hij houdt het afstandelijk beschaafd. Je weet immers nooit op welke lange tenen je kan staan. En wat er allemaal boven komt, als iemands onvermoede emmer kennelijk ineens overloopt. Op wie richt zich dan de aangekoekte frust, welke onbevroede verbanden worden plotseling gelegd, welke zo nooit beleefde historie compleet herschreven?
‘Waar de huisvrede scheef hangt’ luidt de ondertitel van dit staaltje van emotionele evenwichtskunst. Die titel verwijst naar een ingelijst katholiek document aan de muur, ooit met veel wijwater besprenkeld tegen kennelijk niet alleen brand en inbraak.
Nou maar hopen dat de software van de pc waarop dit verhaal is ingetikt niet al zelf kan meedenken en eigen emoties heeft. Joost mag weten wat er dan straks allemaal naar boven komt. Je wilt toch geen mediator tussen jou en je tekstverwerker. Daar zit me een machtige portie steeds herschreven geheugen.
