‘Gewoon tegen de muur op het Hemelse Plein’* (trailer reeks ‘Hemelvaarten’)

Gewoon tegen de muur op het Hemelse Plein’ is de trailer voor een reeks post mortem onthullingen en inzichten-achteraf, opgetekend uit de mond van ‘hen die ons reeds voorgingen’.
In de sporen van Vonnegut (kwaadwillenden spreken van plagiaat, nouja) werkt de auteur zich keer op keer door tot bij de hemelpoort. De daarvoor noodzakelijke bijna-dood-ervaringen houdt hij – anders dan Kurt – liever in eigen regie, zonder de charlatan dr. Jack Kevorkian met zijn regelmatig haperende onvrijwillige euthanasie bij Amerikaanse terdoodveroordeelden. Nee, de zelf kwistig gehanteerde eigen insulinepen voert hem dra door de betegelde hemelse gang richting christelijk-joods hiernamaals, de slim bijgestoken zoete koekjes staan daarna in voor een nipte terugtocht.
Afwijkend van Kurt V. maakt de auteur melding van een lawaaiige, drekkig-vochtige en donkere roundabout met aan Hemelpoortkant flarden van zoetgevooisd tweestemmig gezang en wierook, van de bruisende overkant overstemd door heavy metal, de hete geur van verschroeiing en van joints.
Glibberend over kaarsvet, injectienaalden en wegwerpdoekjes overweldigt hem op dit schaars verlichte plein de informele economie van het gevleugelde dienstverlenend personeel. Eeuwig vaste aanstellingen zitten er voor hen niet in, aan weerskanten niet. Wel is er wekelijks een individuele beoordeling via ingezamelde punten voor cliënttevredenheid. Buiten de poorten bieden ze allerlei dubieuze diensten aan in ruil voor voordracht tot ‘engel van de week’.
Dit is toch wel wezenlijk anders dan de verhalen van juffrouw Dressen uit de eerste klas destijds, over die twee engeltjes die op je schouders zitten: een witte (rechts) en een zwarte (links), de een wijst je de goede kant op en de ander verleidt je tot het verkeerde, de zonde. Dommige kindersprookjes kennelijk, ver weg van een voor schooljuffen onvoorstelbare werkelijkheid.
Op zijn nog wazige terugtocht komt de verwarde auteur er in zijn verhitte opwinding niet over uit: de kennelijk intieme en onverholen banden tussen het gevleugelde personeel over en weer van het hemelse kermisplein, de dreunende bassen, de gekleurde rookflarden, de onvermoede piercings, de tatoeages, de verleidelijke inkijkjes, die net niet voldoende fysieke distantie, die wel erg ruimhartig ingevulde hospitality, al dat lauwwarme zoutige vocht en dan die bedwelmend-kleverige, zoetzure geuren. Zal hij binnenkort weer? Eerst maar douchen.

Terug naar het publicatie overzicht