Moderne theologen menen te weten dat de mens wezenlijk behoefte heeft aan iets godsdienstigs. Het geeft houvast. Bovendien: wie antwoorden heeft op ten diepste onbeantwoordbare levensvragen, die leeft geruster en hoopvol, die vindt gezondheid bevorderende troost. Ook al zijn die antwoorden nog zo dubieus.
Helaas is het inderdaad nog niet gelukt om in die diepere godsdienstige behoefte te voorzien, anders dan door het verzinnen van kinderlijk-domme of zelfs onderdrukkend-autoritaire verhaallijnen over het ontstaan der dingen en hun uiteindelijke zin. Wel zijn er complete instituties omheen gebouwd, gigantische bouwwerken neergezet en dure functionarissen benoemd. Zij werden heel wat machtiger nog dan de prehistorische medicijnman met toverkracht en zij kregen belangen die groter waren dan zijzelf. Om te vermijden dat hun eventuele erfgenamen zich te goed zouden doen aan kerkelijk eigendom werd hen daarop bij herhaling het celibaat opgelegd.
Hoe het er met die functionarissen, hun instituties en hun lijfelijke verlangens voorstaat en hoe zeer zij ook zichzelf nog wel weten te overtuigen, te rechtvaardigen en in te houden of juist ook dat niet langer, dat berichten wij hier, direct uit Rome.
De bugs en issues van de schepping
Heel oud hoef je er niet voor te worden om het aan eigen lijf te ervaren: irreparabele of moeilijk vervangbare lichaamsdelen met een vooraf ingebouwd vroegtijdig functieverlies, aanhoudende waarschuwingspijntjes zonder bijbehorende therapeutische handleiding, compleet ontbrekende vroegsignalering bij naderende fysieke uitval, abrupte spelerswissels verordonneerd van Hogerhand. Bovendien: nul – maar dan ook echt nul – inspraak daarin van de direct betrokkenen, niet eens een minimum aan vooroverleg.
Het zijn maar enkele van de vele klachten-categorieën tegen een klunzende Schepster. Onder een enorme klachtenlawine van bugs en issues bezwijkt nu, naar eigen zeggen, ook Gods hoogste vertegenwoordiger op aarde. De paus pikt het niet langer, moge hij ook nog zozeer Gods genade ontvangen passend bij de positie van Haar uitverkoren plaatsvervanger op aarde: ‘Weet je, Zij kan mij wat, daarboven, zo langzamerhand’.
Voortaan worden hemeltergende klachtmeldingen over de vele misfits en deadlocks van de schepping ongeopend en linea recta doorgestuurd richting de Schepster zelf, ‘die ook wel eens de eindverantwoordelijkheid mag nemen’. Mooier kan ook de paus het voor Haar niet maken en dat wil hij ook niet meer.
Het definitieve dichtlassen van de deuren van de Sint Pieter
In een voorlopige notitie, die uiteindelijk het karakter zou kunnen krijgen van een afsluitende, Sacrale Slotverklaring bij het definitieve dichtlassen van de deuren van de Sint Pieter, gaat de aandacht vooral uit naar wat nu eigenlijk de doorslaggevende aanleiding gaf tot deze dramatische politiek-theologische wending van de Pontifex Maximus.
Het zijn de losse, kleffe priesterhandjes die – zij het nog zo gezegend, gewijd en geheiligd naar kerkelijk ritueel – toch kennelijk vooral neurologisch-hormonaal blijken te worden aangestuurd. Een evidente hardwarefout in de fundering van de schepping die zich niet met lullige updates laat verhelpen. Lange tijds overgedragen gedragsaanwijzingen van erudiete Kerkvaders en daarmee dus – kerkelijk gezien – gedragsregels van Heilig Hogerhand Zelf, kunnen kennelijk niet voorkomen dat – wereldwijd, zo blijkt – onder kinder- en begijnenkleding naarstig wordt gegrabbeld naar wat volgens diezelfde heilige gedragsregels uitsluitend gedacht zou zijn als hulpmiddelen bij de biologische reproductie van heel de geloofsgemeenschap. Zelfs pornofilmpjes op hun mobieltjes brengen volgens de Paus tegenwoordig priesters en nonnen in verleiding: ‘Het zuivere hart dat elke dag Jezus ontvangt, mag deze pornografische informatie niet zien.’
‘Als ik er dadelijk de pontificale pin in sla‘
Na ampel beraad onder hooggeplaatste purperen kerkbroeders moest het voltallige kardinale consistorium onlangs zijn radeloze machteloosheid erkennen. Het Overheerlijke Vleselijke Verlangen (OVV in Vaticaans jargon) blijkt ook in het geheiligde priesterlichaam-met-roeping (GPMR) onontkoombaar een door Schepstershand ingebouwde weeffout te bevatten, een voorwaar heus designmanco. Ook met een in vrieskoud wijwater gedompeld washandje kan hier geen pauselijke interventie of hoogpriesterlijke bede meer de flagrante scheppingsfout pareren, om het maar plastisch te zeggen. Onlangs nog voelde de Paus zich genoodzaakt om nonnen ertoe te bewegen, de pornofilmpjes van hun mobieltjes te verwijderen: ‘Zo komt de duivel binnen’ waarschuwde Franciscus. Navraag bij Satan bevestigt inderdaad dit Pauselijk vermoeden: ‘Ach, je vindt altijd wel een opening, ja.’
Het is precies dit onmiskenbaar voortschrijdend episcopaal inzicht dat voor Gods plaatsvervanger op aarde wel definitief de kerkelijke deur dicht doet; zelfs Altpapst Benedikt ‘vallen bij zoiets de pauselijke lakschoentjes uit’.
Niet alle klachten en verzuchtingen wil de Paus overigens voortaan Hemelwaarts wijzen: ‘Laat nu ook maar ieder zich tot zijn eigen God of Godin wenden of wie hij daar zoal voor schepper uitmaakt. Ik vertegenwoordig hier beneden verdorie niet het godganse godenrijk, ook niet als ik er dadelijk heel officieel de pontificale pin (PP) in sla.’
Zelfs niet voor de eigen instandstellung kan het toekomstige ‘Klachtenbureau richting de Schepster zelf’ (Klarisze) naar verluidt nog op enige kerkelijk-financiële steun rekenen. ‘Daar hebben al die door God verlaten gelovigen hun kerkbijdragen beslist niet voor bedoeld. Laat Zij maar wat bitcoins aanmaken in Heel Haar Heiligmakende Almacht (HHHA). Kijken of Haar dat beter lukt.’
Je reinste gekkenwerk
Kerkcritici zien de dramatische kerkopheffing als een logisch en onvermijdelijk gevolg van veel te hooggespannen verwachtingen, te lang ook overeind gehouden. ‘Elk gazonsprietje moet in al zijn realiteitszin verdacht zijn op een langskomende grazer of maaier, grote kwakken kikkerdril zijn reëel gezien compleet toekomstloos, wat moet nou een miereneter aan met al die kerkelijk gepreekte compassie en geef toe, het binnendringen van de duivel wordt tegenwoordig op kloosterlijke zakmobieltjes plastischer en van dichterbij vertoond dan de dagelijkse ontvangst van Jezus. Verzin tegenover heel zo’n ziekelijk-reëel existerend scheppingsformat maar eens de eeuwige vrede op aarde, de onbaatzuchtige liefde of de genade van het celibaat. Dat houdt toch allemaal een keer op. Je reinste gekkenwerk. Het heeft ook allemaal zijn tijd gehad, nog wat verder opwarmen die aardkloot, dan taant hier heus niemand meer naar.’
(Mrt’19/okt’22)
