In ‘Managementperikelen in het hiernamaals – Petrus wacht op neo-liberalen I‘ voelt de auteur zich, bij een van zijn gewaagde tochten tot bij de hemelpoort plots omringd door zwaar gebouwde engelen. Zij pressen hem een zijsteeg in, waar een ouder iemand wacht. Het is Petrus zelf die lucht wil geven aan zijn hemelse managementzorgen.
Hem ontglipt, zo fluistert hij achter voor ge houden hand, de span of control. Zijn hulpvraag heeft wel al richting: als namelijk ‘aan schapenkant’ de personele sores in wezen de zelfde is als ‘bij hullie aan de bokkenzij’, waarom dan niet sonderen of er ruimte is voor integraal beheer van het wederzijdse onder steu nend apparaat, hier én ginds? Outsourcing misschien zelfs? Het zijn vragen die volgens hem hoogste prioriteit hebben. Hij wil er het hoogste echalon nog niet mee moeien: ‘Die moet je straks maar confronteren met een fait accompli. Strategisch vooruitdenken is niet hun sterke kant.‘
En als zo een organisatorische reshuffling inderdaad aan de orde is, zo redeneert Petrus verder, hoe dan PR-matig daarmee omgesprongen? Moeten de geesten niet eerst rijp gemaakt worden, desnoods met fake news? Kun je het zo framen dat er toch voldoende draagvlak rest, op zijn minst toch bestuurlijke ruggengraat wordt gemimed, beiderzijds, ten goede én ten kwade?
‘Neo-liberale sociaal-democraten’, daarop vestigt Petrus ideologisch zijn hoop: hun onderbouwende input en ruime praktijkervaring, hun vermogen om dingen anders voor te stellen, om af te leiden van wat even niet in de kraam te pas komt, om desnoods valse hoop te vestigen, daar wacht hij nu op, ter sturing en begeleiding van wat hij ‘HET WEDERZIJDSE HIERNAMAALSPROJECT‘ noemt. ‘Is hun tijd nog niet geko men?’ vraagt hij dubbelzinnig, ‘Er is ook ruimte voor declareren en zo.‘
De auteur houdt zich liever maar op de vlakte. Vanuit een ooghoek vangt hij een glimp op van een zwaar bebaarde engel met teveel lippenstift, die desinteresse faket. Rapporteert hij/zij direct aan Opus? Of is het iemand van de Bond? Snel wegwezen hier.
(febr’16)
