Wanneer de boven-ons-gestelden elkaar officieel ontmoeten, dan krijgt u dat vaak als eerste item te zien op het journaal. Vaak slepen ze dan ook hun partner mee. Met een beetje geluk vertelt de nieuwsvoorlezer u wat ze zoal aan hebben, van welke ontwerper dat vandaan komt en wat het vermoedelijk kost. Misschien geeft die nieuwslezer ook nog even het woord aan een politiek commentator. Die leidt dan uit gezichtsuitdrukkingen, aard en duur van handdrukken of omhelzingen af, hoe de ontmoeting mogelijk zal gaan uitpakken. Soms brengt de ene hooggeplaatste zijn hond mee in de wetenschap dat de ander dan ter plekke het angstzweet uitbreekt. Zoiets vraagt om geoefende interpretatie.
Uw auteur neemt u voor een keer mee naar de achtergrond van zo’n ontmoeting. Wat gebeurt er allemaal in het geniep, waar denken de betrokkenen aan, welke persoonlijke denkschema’s sturen het geheel aan of werken nog lang na? Een cursusje Royalty watching!
Even een tussendoortje met de tafeldame
Wat kunnen we actueel leren over de rol van interculturele communicatie in de wereldpolitiek? Sterker nog: hoe het persoonlijke, het fysieke zelfs, tegenwoordig politiek wordt. Dat is de uitdagende en complexe thematiek die in deze hoogst actuele studie leidend zal zijn: het persoonlijke in de interculturele politiek.
Was het niet ooit president Soekarno, voor wie Neerlands protocol een tafeldame arrangeerde aan wie hij halverwege de maaltijd nu eens geen tussentijds horizontaal bilateraaltje zou durven suggereren? Werd hier destijds al culturele diversiteit bestreden uit fatsoensrakkerij, angst voor een mondiaal platwalsen van onze in zekere zin bekrompen moraal?
“She is in such a good shape”
Toen de Macrons en de Trumps elkaar recentelijk ontmoetten in Parijs, lag leeftijdsgewijs een kruiselingse uitruil min of meer voor de hand. Op de onvermijdelijke Trumpiaanse ‘faux pas‘, zoals de Duitse nieuwslezer het later die dag durfde noemen, daarbij onbewust teruggrijpend op Deutsche Leitkultur, daarop hoefde je niet lang te wachten. ‘She is in such a good shape, physically. Beautiful!’, het kwam diep uit Donalds hart, spontaan en welgemeend.
Dat Trump met zo’n jongensachtig enthousiasme reageerde op deze ‘petite’ van zowat zijn eigen generatie, dat hij zich zo leerde kennen in zijn persoonlijke voorkeuren, dat betekende tegelijk een affront voor een essentieel deel van zijn eigen Amerikaanse fans. Die liet hij impliciet even mooi vallen, eigenlijk ging hij ze indirect letterlijk te lijf. Hij zal het – net als bij zijn tweets – niet vooraf hebben bedacht, maar hij trapte menige dame thuis op de vleselijk ruimhartig ingezwachtelde, voortwankelende ziel.
Overtollige Amerikaanse kilo’s
Het was deze onrust in de eigen vrouwelijke achterban die prompt leidde tot familieberaad in het Witte Huis, ingeleid door de rappe cijferaar Ivanka met haar feminiene invoelvermogen. Rekenen wij zelf even mee hoe haar inschatting uitviel, conservatief geraamd: pak weg 50% van allen is de aanhang van Trump, minstens de helft daarvan is vrouw en betrekt zijn Parijse complimenten in negatieve zin op zichzelf, dames boven de mediane leeftijd waarschijnlijk nog het meest, wederom de helft dus, dat is samen een half tot de macht drie, als u ooit een mooie CITOscore had, weet u: dat is dus 12.5% van allen. Er zijn ruim 320 miljoen VSers. En dat bij een BMI van die 12.5 % dat gemiddeld zeker 25 kilo te hoog zit. Dat levert dus exact één miljard overtollige Amerikaanse kilo’s. Conservatieve kilo’s dus, qua schatting.
Trumps schoonzoon kantelde de denkrichting meteen in het positieve en zag er een oplossing in voor het gedoe met de Obama-care: maak er een America goes petite van en noem het voortaan de Trump-care. Donald zullen dan verder alle wijzigingsvoorstellen van die zorgregeling worst wezen: afgehandeld, die hele care.
American meat first
Trumps jr. zag er op zijn beurt juist business in, zij het met kanttekeningen: hoe moet je zo’n enorme massa overgewicht praktisch kwijt? Hij dacht aan export, gegeven de toch al onevenwichtige betalingsbalans. American meat first. Waarnaartoe? China misschien, maar dat was altijd weer moeizaam en onvoorspelbaar en er ontbreekt een overtuigend wokrecept. Europa kon je vergeten met hun gekke regels over de herkomst van het voedsel, tenzij je het eerst nog liet mengen door die Limburgse paardenslager. Ho, wacht, Junior zou wel zijn Russische connecties kunnen inhuren, dat was nog een idee, hij dacht ook meteen aan de hotelketens daar die nu onder zijn hoede stonden: voorwaar positieve opties.
Tsjetsjeense tieners en Trumpiaanse schoonheidswedstrijden
Wie het precies zei, dat maken de notulen niet duidelijk, maar er rees een ernstig bezwaar: welk effect-op-termijn heeft zo’n export op de aanvoer van Tsjetsjeense tieners voor de Trumpiaanse schoonheidswedstrijden? Het heeft immers allemaal wel een erg hoog vetgehalte, dat dikt onmiddellijk aan. En zo groeide de consensus: presenteer het liever meteen als een stoer Russisch mannending, meteen het volle pond, met dan als feminiene tegenhanger voor jongedames een pikant kaasje of een kouwe salade. Voor middelbare en al wat oudere oosteuropese dames dan een halve quarterpounder met dan de volgende dag – als suggestie – alleen een hardgekookt eitje met veel water.
Hoe dan ook, Donald kreeg er wel weer flink zin aan. Wilde nu ook snel weer terug naar Frankrijk voor een informeel onderonsje. Zoiets zou toch ook best een keer kunnen zonder de jonge partners, ja?