‘Unintended consequences nekken de Schepster’ wordt een ontnuchterende proeve van religieuze bezinning. De auteur beweent Haar kennelijke impulsiviteit, haar ontegenzeggelijk beperkte leervermogen en haar blijkbaar zo korte horizon.
Wie ooit een slaplant in volle bloei zag, walgt waarlijk van de gedachte, ze ruim voordien al, jong en fris in de krop nog, zomaar te nuttigen. Een inzicht dat elk vegetarisme, zelfs elk veganisme als een fundamenteel onmogelijke uitweg doet herkennen bij de toch al uitzichtloze vervolmaking van Gods schepping. Waartoe eigenlijk uitsluitend wezens scheppen – de hogere apensoorten nog even buiten beschouwing latend – die per definitie nooit werkelijk vreedzaam met alle andere – planten incluis – vreedzaam kunnen samenleven zonder daarmee onoverkomelijk het eigen einde in te leiden?
Is de Schepster dan zo grondig bij haar werk gestoord door eerder aan foute engelen gegun de goddelijke kracht? Als ze die ervaring dan al had opgedaan, had Zij het dan maar beter bij die eerdere, zo domme zet van toen kunnen laten, en meteen maar te ruste gegaan? Uitgebreid zal de auteur aandacht besteden aan de diepere inzichten die hij ontleent aan een bevlogen Vlaamse kloosterling over de aan de schepping van de mens voorafgaande schepping der engelen. Meer nog dan de mens werden die engelen naar gods evenbeeld geschapen, inclusief aan hen toebedeelde goddelijke macht. Hun engelenopstand verhinderde in een volgend stadium – juist door die aan hen toebedeelde goddelijke macht – de slaagkansen van de latere schepping van de mens.
Dat wij nu moeten ploeteren in het zweet van ons aanschijn en daarbij steeds de duivels aangestuurde zonde vlak voorbij zien komen, uitnodigend en veelbelovend, dat valt – zo leren wij in deze verhandeling – volledig te herleiden tot die eerdere, mislukte engelenschepping. Had het daarbij dan inderdaad niet beter kunnen blijven?
Maar bij die ene grote principiële blunder bleef het voorwaar niet. Waarom bij alle soorten tijdig aan beide geslachten gedacht, alleen toevallig bij de mens te laat? Welke verdenkingen roept Zij nu over Zich af door het ontbre ken van het menselijke penisbot, dat Zij bij nader inzien nodig had om achteraf alsnog een vrouw te creëren? Aan wiens kant staat Zij eigenlijk? Waarom eerst veertigduizend jaar gewacht nadat de mens toch al had leren praten en schilderen, om dan net tweeduizend jaar vóór internet en CNN toch alvast de eigen Zoon te zenden naar een volk dat op iemand anders wachtte? Een enkel wereldwijd uitgezonden diepte-interview had ons jaren bijbelstudie kunnen schelen en elke religieuze onenigheid had haar Zoon met een eenvoudige tweet kunnen verhelpen, had Zij daarboven nog even dat geduld opgebracht.
Dat met de komst van de gekleurde medemens nu ook het klimaat tropischer wordt, is als potentieel godsbewijs zowaar een schrille troost bij zoveel nieuwe, onverenigbare interpretaties van Haar bedoelingen.
“Toegegeven: suboptimaal, ietwat ongelukkig” is alles wat de paus erover kwijt wil. “Onnodig gezaaide twijfel.” Hij wil er Haar bij gelegenheid voorzichtig op aanspreken, op een passend moment, zonder pers. De ayatollahs ontraden hem dat. Zij volharden liever in hun stuurse ontkenning: “Daag haar niet uit!“.
Als nou maar niet die besnorde Nijmeegse rector het bij het rechte eind had, die stelde dat, mocht God inderdaad inmiddels dood zijn, Zij heus nog wel kon tegenliggen, vlak achter de Hemelse poort, elke verdere toegang voor eeuwig versperrend.
(mrt’16)
